அவளது புகைப்படத்தை அணைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்
அம்மா
இது நீயென
அவள் செய்து கொடுத்த
காகித பொம்மையாக
புகைப்படம்
ஓவியம்
காகித பொருட்கள்
சிறு சிறு பொம்மைகள்
இப்படி எல்லாமாக பிம்பம் நிறைந்திருக்கும்
வீட்டில்
உறைந்து நிற்கிறது
நீராவியாகிப் போன கண்ணீர்
கவிதையும்
அவனும் மட்டுமே
துக்கத்தை சுமந்து நிற்கும் சாபம் பெற்றிருக்கின்றனர்
அவன்
அவள்
நான்
அறிவோம்
காலம்
அக்னியாய் மாறி எரித்து
கரிய சாம்பலாக்கும் உறவுகளை
பிரிவின் முட்களை இப்படி
கவிதையில் ஏற்றிப் பதிந்து வைக்கிறேன்
என்பதை அறியக்கூட மாட்டாள்
மகள்
குழந்தைகளின் உலகில் ஆண்
தந்தை
தமையன்
நண்பன்
இப்படியாக
இருக்கின்றனர்
கோப்பை நிறைய தனிமையை நிரப்பி
பருகத் தரும்
கணவர்கள் இருப்பதில்லை
துர் மணம் வீசும் குற்றங்கள்
பிரசவக் கோடுகளின்
நிழலில்
மன்னிக்கப்படுகின்றன
கொற்றவை,
ReplyDeleteஇது ஓரளவு புரிகிறது. கடற்கரையில் தனியே அமர்ந்து வானம் வெறிப்பவனின்/ளின், எண்ணக் குவியலில் கொஞ்சம் எடுத்து வைத்ததைப் போல அத்தனை இயல்பாக இருக்கிறது கவிதை.
( உமது எழுத்துக்களைப் படித்து நானும் கொஞ்சம் புரியாத மாதிரி எழுத ஆரம்பித்து விட்டேன் )
நன்றி
ReplyDelete