நித்ரா....நீயல்லா வானம் எனக்குச் சிறு கரும்புள்ளி - வசுமித்ர, கவிதை நூல் முன்னுரை

முன்னுரை

கவிதை என்றால் என்ன, எது கவிதையாக இருக்க முடியாது என்று தொடங்கிய எங்கள் உரையாடலும், உறவும் ‘நித்ரா’ கவிதைகளின் வாயிலாக சொல்லூற்றி வளர்க்கப்பட்டது.  நான் எழுதத் துவங்கியக் காலத்தில் ’கவிதை’ என்று ஒன்றை நம்பி சுதந்திரம், முற்போக்கு, தனிப் பாணி என்றெல்லாம் சிறுபிள்ளைத் தனமாக, குருட்டுப் பிடிவாதத்துடன் பெசண்ட் நகர் கடற்கரையில் விவாதம் செய்த நாட்கள் தற்போது காட்சிகளாக வந்து செல்கின்றன.  ஆண்கள் மேல், சமூகத்தின்மேல் இருக்கும் கோபமானது அப்படியே எதுகை, மோனை, தாளம் என்று தொல்காப்பியக் காலத்து வடிவத்தில் நான் எழுதி வைத்திருந்த கவியரங்க வடிவ ‘உடைந்த வாக்கியங்களை’ என் முகத்துக்கு நேரே மேஜையில் தூக்கி எறிந்து என் அகங்காரத்தை தூண்டி விட்டவன் வசுமித்ர. 

அவனது விமர்சனங்கள் கடும் கோபத்தை வரவழைக்கும் (அனேகமாக இவ்வனுபவம் அவனுடன் பழகும் அனைவருக்கும் இருக்கும் சாத்தியங்கள் உண்டு), ஆனால் அதை உரையாடலாக மாற்ற ஒருவர் தயாராக இருக்கும் பொழுது அவன் அவருக்கு காட்டிக் கொடுக்கும் உலகமானது ஒரு சிறந்த நூலகத்துக்கான திறவுகோல், அதில் அவன் சிறந்த நூலகன், கடுமையான ஆசான், சிறந்த வாசகன், மனசாட்சியற்ற விமர்சகன் என்று எல்லா பாத்திரங்களிலும் கையில் ஒரு தடியில்லாத குறையாக நாற்காலியிட்டு அமர்ந்திருப்பான். 

கவிதை உலகினுள் எனது நுழைவு இவ்வாறகத்தான் அமைந்தது.  கவிதை வகுப்பு (poetry class) என்ற துறை வெளிநாடுகளில் இருக்கிறது நம் நாட்டில்தான் அத்தகைய முயற்சிகள் இல்லை என்று குறை பட்டுக் கொள்வான். எனக்கு அந்த குறையிருக்கவில்லை.  வீட்டிலேயே ஒரு வகுப்பறை (கடுமையான வகுப்பறை என்று அழுத்தி சொல்லலாம்) செயல்பட்டது.  எங்களுக்குள் நாங்கள் பேசிய அந்தரங்க விஷயங்களை விட புத்தக விஷயங்களே அதிகம்.

அவனது வாழ்நாள் தோழியாய் இருந்துக் கொண்டு நான் எழுதும் இம்முன்னுரை அவனைப் பற்றிய புகழுரையாகி விடக் கூடாது என்பதில் நான் எச்சரிக்கையாய் இருக்கிறேன். உண்மை சில நேரங்களில் புகழுரையாய் அமைந்துவிடுவதை தவிர்ப்பதற்கில்லை.

அவனது கவிதைகளில் கொலை, தற்கொலை, காமம், கொடூரம் ஆகிய உணர்வுகள், சொல்லாடல்கள் அதிகமாக இருப்பதால் மனநிலை பாதிக்கப்பட்ட எழுத்துக்கள் என்று சில ‘கவிஞர்கள்’ விமர்சனங்கள் செய்துள்ளனர். ஒரு கவிதை அச்சில், உருவில் இருக்கும் வார்த்தைகளைத் தாண்டி எண்ணற்ற அர்த்தங்களைக் கொண்டிருக்கும், இன்னும் சொல்லப்போனால் வாசிக்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் வெவ்வேறு பொருள் கொடுக்கும் என்ற சிறு புரிதல் கூட இல்லாமல் அவர்கள் கவிஞர்களாய் இருப்பதை எண்ணி வருந்த வேண்டியுள்ளது.  என்னைப் பொருத்தவரையில் பைத்தியமாய் இருப்பதென்பது ஒரு பேறு, சுதந்திரத்தின் பாதங்களை தயக்கமின்றி முத்தமிடும் அவர்கள் வசு மித்ர வின் வார்த்தைகளில் சொல்வதென்றால் ‘சாத்தானின் பிள்ளைகள்’ .  சாத்தான்கள் இருக்கும் வரைதான் ’கடவுளுக்கு’ வேலை இருக்கிறது. ’பைத்தியங்கள்’ இருக்கும் வரை தான் மற்றவருக்கு இயல்பானவர் என்ற அடையாளம் மிஞ்சுகிறது. 

பைத்தியங்களின் மொழி, எந்த பொருளையும் கொண்டிருப்பதில்லை, எந்தக் கருத்தாக்கத்தையும் உருவாக்குவதில்லை. அது அதிகாரமற்ற மொழி, ஆக அந்நிய மொழி.  ’மனித’ சொற்களால் சிதைவுண்டு கிடக்கும் மனங்களுக்கு அப்படி ஒரு அந்நிய மொழியே ஆறுதல் அளிக்கவல்லது. 

”இப்படியும் ஒருவன் ஒரு பெண்ணைக் காதலிக்க முடியுமா” என்ற கேள்வியை எழுப்பும் கவிதைகள் “நித்ரா” கவிதைகள். சொல்லின் செருக்கு தற்பெருமைக்குப் பதில் காதலியின்பால் காதலன் கொண்டுள்ள சார்பை (dependency) விளக்குகிறது.  கவிதைகளுக்கு கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் தலைப்புகள் மொழியின் எல்லைகளை ஒரு புதிய தளத்தில் நீட்டிச் செல்கிறது.  காதல் கவிதைகள் காதலை உருகி உருகிப் பேசும், செயற்கரிய சாகசங்களை வெற்றுச் சொற்களால் நிகழ்த்தும் ஆனால் நித்ரா கவிதைகள்  மார்க்சியம், பெரியாரியம், பௌத்தம், பெண்ணியம் முன்மொழியும் ‘அன்பை’ப் பேசுகிறது. அது ‘மிகையான காதல்’ (Romantic) உணர்ச்சியாக இல்லாமல் ”ஒருவழி இணைவுநிலையை”ப் (Parallelism) பிரதிபலிப்பதாக உள்ளது.  காதல் கவிதைகளில் கண் கூசச் செய்யும் சுயவர்ணனை, பெண் வருணணைகளாக இல்லாமல் நித்ராவின் காதலன் ‘இப்படிப் பட்டக் காதலை’ எதிர்பார்க்கும் அல்லது ‘பெரும்’ ஒரு பெண் எத்தகைய ஒரு ஆளுமையாக இருப்பள் என்று சாடைக் குறிப்புகள் கொடுத்தவாறு விரிகிறது. 

‘காதலின் அறத்தை’ (ethics of Love) ( அன்பின் அறமென்றும் கொள்ளலாம் )பேசும் agapism ( அகேப்பிசம் ) பல இடங்களில் வெளிப்படுகிறது.  அர்ப்பணிப்பாலும், சரணடைதலாலும் உண்டாகும் படைப்பாற்றல் மிக்க இத்தகைய காதல் பொழியும் அன்பினால் காதலிக்கப்படுபவரும் அத்தகையதொரு நிலைக்கு ஈர்க்கப்படுவார் என்று அகேப்பிசத்துக்கான விளக்கத்தை பியர்ஸ் கூறுகிறார். ஒருவகையில் தன்னலமின்றி குழந்தைகளின் மேல் பெற்றோர் செலுத்தும் அன்பானது இவ்வகையே என்றும் சொல்கிறார்.  இறுதியில் ஒரு குழந்தை தாயின் கதகதப்பான உள்ளங்கையைக் கோருவதுபோல் நித்ராவின் காதலன் அவளின் அருகாமையை மட்டுமே வேண்டுகிறான்.  நித்ராவின் கதகதப்பான அன்பு மட்டுமே நிறைந்திருக்கும் ஒரு கருவறைக்குள் பொதிந்துக் கொண்டு உயிர் வாழும் அக்குழந்தை தன் இறுதி வரை அந்தப் பனிகுடத்திலேயே ஊறி மாண்டுபோகட்டும். 

கொற்றவை.