உறுதியாக ஓர் கொலை

மரணித்தல் ஒரு கலை

என்றாள் சில்வியா

ஊதா நெருப்பிற்கு

தன் தலையை

தின்னக் கொடுத்தாள்

குற்றவாளியென

நெற்றியில் பதித்து

சிறைக் கம்பிகளை

எண்ணக் கொடுத்தனர்

சுவாமிகள்

ஆல்வாக்கள்

ராவ்கள்

சந்திரசேகரர்கள்

இப்படியாக

காந்திகளும்

இருண்ட கறிய

சுவர்களுக்கு மத்தியில்

மூத்திரத்தை மட்டுமே சுவாசித்து

பெண் வாசம் அறியாது

கழிந்த என் இளமை இரவுகள்

எனக்குச் சொல்கிறது

வாழ்தலின் சுவையை

அறியாது

மரணித்தல்

தண்டனையென்று

சிறையறையின் தூசுகளை

சிலந்தியின் எச்சில் கோடுகளை

துடைக்கும் எனது கைகள்

சொல்கிறது

அம்மாவை அணைத்து உறங்காது

மரணித்தல்

இழப்பென்று

மக்களின் வரிப் பணத்தில்

பீரங்கிகள் வாங்கி

குடிகளை வறுமைக்கு

தினம் தினம்

பலி கொடுக்கும்

வாரிசுகள்

உயிரோடிருக்கையில்

என் உதடு சொல்கிறது

குற்றமற்ற

நான்

மரணித்தல்

அநீதியென்று

விரும்பி மரணித்தல்

கலையோ

நானறியேன்

குற்றஞ்சாட்டப்பட்டு

தூக்குக் கயிர் பெற்று

மரணித்தல்

உறுதியாக

ஓர் கொலை