கிரீடங்கள் அடிமைகளுக்கென செய்யப்படுவதில்லை

புன்னகையின் நரம்புகள் கொண்டு பின்னப்பட்ட நாற்காலி
மகாசாம்ராஜ்ஜியம்

இருவரை
அழுத்தத்துடன் முத்தமிடுகிறான் சூரியன்
செம்மண்ணை
நிழல் ஒன்று போல் முத்தமிடுகிறது

பாலைவனம் பற்றிய உரையாடலில் உலர்கிறது நாக்குகள்
கொலைகள் பற்றிய புரிதல் வரை
பயணிக்கிறது கால் தடங்கள்

சிறகு பற்றிய கணவு
ரகசியமாக வைக்கப்பட்டது

தேரில் ஒன்றாக பயணம் செய்தாலும்
தேரோட்டி அரசனாவதில்லை
ஒரு போதும் கிரீடங்கள்
அடிமைகளுக்கென செய்யப்படுவதுமில்லை

உதட்டின் சொந்தக்காரர்களுக்கே
குரலும் சொந்தமென்ற விதியெங்குமில்லை

நம்பிக்கை விரியுமளவுக்கு
நடத்தைகள் விரிவதில்லை
அன்பின் அதிகாரத்தின் முன்
கண்ணீர் மண்டியிட்டே கிடக்கிறது

மகா சாம்ராஜ்யத்தில்
பொம்மைகளுக்கே நாற்காலி....

கனவுகளற்ற சொல்

மரணத்தின் வாயிலில்

காத்திருக்கிறது

உனக்கான வார்த்தை

கூறு போட்ட நிமிடங்களில்

உறைந்த ரத்தம்

மாற்றவியலாத

மரணம்

சொல் மற்றும்

தவிர்க்கவியாலாத

பிணம்

அழுகும் நாற்றம்

சாம்பலைக் கரைக்க முயல்கையில்

கரும்புள்ளி நிழலாடும்

உடல் இல்லை

கூடிய வேளையில்

காதுகள்

சுவைத்த சுவாசமும் இல்லை

வானம் பார்த்துக் கையேந்தி

சுமக்க முடியா விழிகளேந்தி

நிற்கையில்

நீராவிமணம் கொள்கிறதென் கண்ணீர்

பல்லாயிரம் நீர்குமிழிகளாய்

முகம் சுற்றிவரும்

கரையா துக்கம்

கற்சிற்பங்களென புடைத்து நிற்கிறது

நீ

திரும்பும்

பாதையில்

சிவந்த மண் உடலெங்கும் பரவி

காணிக்கை பெற்ற உதடுகளைப் பிய்த்தெறிகிறது

அலறும் அப்பெருங்குரல் கேட்டு

வலி துடைக்க ஏதுமில்லை

தேடுகிறாய்

பச்சிளம் விரல்களை

மயானத்தில்.


(உயிர் எழுத்தில் வந்த மூன்றாவது கவிதை)

நான் சொல்வேன் உனக்கு.

மித்ர....

நீ

காண்....

மண் முட்டித் தள்ளும் அலைகளை சாட்சியாய் வைத்து

கவிதையொன்றை பரிசளித்தாய்

எனதொரு மண்டையோட்டைப் பிளந்து கொண்டு

உயிர்நிணம் வடிய

நாளங்களையிறுகப் பற்றியதுன் காதல்

கண்ணீரில் தொடங்கியது

எல்லாம்

விழிகளைத் தோண்டி எடுத்துச் செல்ல எத்தனித்தாய்

விரல்கள் பாவையை நெருங்கும் கணத்திற்குள்

இதயத்தின் ஒலி கடக்க முடியா பாலமொன்றை எழுப்பி விட்டது

ஒற்றைப் பாதை

இனி

சாத்தியமில்லை

எரிமலை வெப்பத்திற்கு மௌனத்தை நீ ஊற்றும் பொழுது

இரவல் கேட்பவளாய் உணர்கிறது மனம்

முத்தங்களால் நிறைத்தாயென் பிச்சைப் பாத்திரத்தை

உன் புன்னகையின் லிபி

அந்தகாரத்தின் மொழி

பொருள் கொள்கிறது

மறைந்து போகும் வேளையில்

பாலைவனப்  பிளவுகளில் கசிகிறது

பெருமூச்சு

பற்றியெரியும் மூங்கில்கள் கூட அச்சுறுகிறது

தனிமை காட்டில்

உன் நிழலின் வாசம் பிடித்துக்கொண்டு

உன் வார்த்தைகளையணைத்தபடி

விரல் நகங்களில் சேமித்து வைத்திருந்த

உன்

கண்ணீரின் உப்பை சுவைத்தபடி

ஜீவித்திருப்பேன்......என்

பச்சிளமே

என் சுவாசம் உன் மடியில்.


(உயிர் எழுத்தில் வந்த இரண்டாவது கவிதை)

நெளியும் எதிர்பார்ப்புகள்

எதிர்பார்ப்புகள்

நிறமற்ற தன் கைகளால் வருடிக்கொடுக்க

நீண்ட குறிகள் பெற்றெடுக்கிறது

கட்டளை எனும் சாத்தான்களை

மஞ்சள் நிற பாம்பின் முடிச்சுகளின் கீழ்

சேமச்சக்கரம்

தாய்க்குப் பின் தாரம்

தாங்கி நிற்கும் மார்புச்சுனை நீர்

பகலில் இசைக்கிறது உலகெங்கிற்குமாய்

கண்ணுறங்கும்

தாலாட்டுப் பாடலை

அந்திச்சூரியன் மலைகளை முத்தமிட்டு

மறையும்

அவ்விருள் பொழுதில்

பெயர்க்கிறது

பெருவெள்ளமாய்

உடலெங்கும் வெண்ணிற பூரான் மயிர்களை

இடைப்பொழுதில் மனம் தேடியலைகிறது

அறைந்து மூடப்பட்ட சன்னல்களின் கீழ்

விரியும் சூர்யக்கதிர்களினூடே

ஓர்

புன்னகை

ஓர் சொல்

ஓர் பார்வை

ஓர் முத்தம்

அப்பொன்னிற புகை

தூதனுப்பியது

ஏற்ற

நேரம் கேட்டு

விட்டுச்சென்ற நிழலில்

நெளிகிறது

அதே

பூரான்கள்.

இது தவிர இன்னும் 2 கவிதைகள் இம்மாதம் உயிரெழுத்தில்....