சுதந்திர இந்தியாவில் பெண்களின் சுதந்திரம் - உயிரோசை

சுதந்திரம் என்றால் என்ன?

இந்தியா சுதந்திரம் பெற்று 67 ஆண்டுகள் நிறைவடைந்து 68ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் இருக்கிறோம். சுதந்திரம் என்றால் என்னவென்று இப்போது நான் ஒரு கேள்வியை முன்வைப்பது வேடிக்கையாக இருக்கலாம்.  ஆனால் ஏற்றத்தாழ்வு நிறைந்த ஒரு சமூகத்தில் இக்கேள்வி எக்காலத்திற்கும் பொருந்தும். சுதந்திரம் என்பது வெறும் கோஷமாக ஆளும் வர்க்கத்தினரின் கோஷமாக சொல்லப்போனால் அதிகாரம் படைத்தவர்களின் தனிச்சொத்தாக மட்டுமே இருக்கிறது. ஏகாதிபத்திய-காலனிய ஆட்சியாளர்களிடமிருந்து நம் நாடு விடுதலை பெற்றுவிட்ட போதிலும் சாதி, மதம், இனம், பாலினம் ஆகியவற்றின் அடிப்படையிலும், உடல் ரீதியான மாறுபாட்டின் அடிப்படையிலும் பாகுபாடுகள் நிலவுவதையும், கொடூரமான ஒடுக்குமுறைகள் நிலவுவதையும் எவரும் மறுத்துவிட முடியாது.

ஒவ்வொரு சமூகமும் பல்வேறு மாற்றங்களின் வழி பரிணமித்துள்ளது.  உற்பத்தி முறைகளின் அடிப்படையில் இம்மாற்றங்கள் நிகழ்ந்துள்ளன. இதன் விளைவாக புராதனப் பழங்குடி கூட்டுச் சமூக உற்பத்தி முறை மற்றும் சமத்துவ அல்லது சுதந்திர வாழ்க்கை முறை சிதையத் தொடங்கியது. இயற்கை வளங்கள், உற்பத்திச் சாதனங்கள் பொதுவாக இருந்த காலகட்டங்களில் உற்பத்தி சக்தியின் அடிப்படையில் பெண்களுக்கு தனி அந்தஸ்து நிலவியதை வரலாற்று ஆய்வுகளின் வழி நாம் அறியலாம். பெண்கள் தலைமை வகித்த அச்சமூகம் தாய்வழிச் சமூகம் எனப்படுகிறது. பின்னர் இயற்கை வளங்களும், உற்பத்திச் சாதனங்களும் படிப்படியாகத் தனியுடமை ஆக்கப்பட்டபோது தாய்வழிச் சமூகமானது சிதைந்து தந்தைவழிச் சமூகமானது. தற்போது நாம் மாறிவிட்ட இந்தச் சமூகக் கட்டமைப்பின் கீழ் வாழ்ந்து வருகிறோம்.

தனியுடமையானது, உழைப்புப் பிரிவினையின் அடிப்படையில் உழைப்புச் சக்தியைக் கைப்பற்றி லாபம் குவிக்கும் நோக்கத்தோடு பல்வேறு அடிமை முறைகளை உருவாக்கியது. அது தன்னளவில் ஆண் தலைமையைக் கொண்டிருந்த காரணத்தால் பெண்கள் பாலின ரீதியாகவும் கடுமையாக ஒடுக்கப்பட்டனர்.  இது இன்றளவிலும் தொடர்கிறது. இந்தச் சமூக கட்டுமானத் தளத்திலிருந்தே சுதந்திரம் என்றால் என்ன எனும் கேள்வியை நாம் எழுப்ப வேண்டும்.

காலம் காலமாக அடிமை முறைகள் நிலவி வருகின்றன. விவசாயத் தொழில், வீட்டுப் பராமரிப்பு, சுரங்கத் தொழில், இயந்திரத் தொழில், அதிகாரச் சேவகம் என்று சமூகத்தின் அன்றாட இயங்குமுறைக்குத் தேவையானப் பணிகளில், பொருள் உற்பத்தியில் அடிமைகள் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர், ஈடுபடுத்தப்படுகின்றனர். அடிமை வேலைக்கு ஈடாக ஒருவருக்கு பணம் அல்லது பொருள் கொடுக்கப்படும். இங்கு உழைப்புச் சக்தி சுரண்டப்பட்டு கூலி என்கிற பெயரில் சொற்பமாக ஈடு செய்யப்படும். இவ்வகையில் நாம் அனைவரும் பொருளாதார அடிமைகளாக இருக்கிறோம் என்பதே உண்மை. உற்பத்தி உறவுகளின் அடிப்படையில் சமூக கட்டுமானம் மாறும்போது மட்டுமே இந்த அடிமைத்தனத்தைக் களைய முடியும். அதுவே உண்மையான விடுதலை.

இச்சூழலில்,  பெண் என்பவள் பாலின ரீதியாக கூடுதலாக அடிமைப்படுத்தப்படுகிறாள். பாலியல் அடையாளத்தின் அடிப்படையில் ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் மாறுபாடு நிலவுகிறது, உயிரியல் ரீதியான அந்த மாறுபாட்டை எவரும் மறுக்கவில்லை. ஆனால் இந்தப் பால் அடையாளத்தைக் கொண்டு பெண்களுக்கென்று வரையறுக்கப்பட்டுள்ள சமூகப் பாத்திரத்தை – அதை நிறைவேற்ற ஒரு பெண் கடைபிடிக்க வேண்டிய ஒழுங்குகள், கடமைகள் இன்னபிற விதிகளை தர்க்க ரீதியாக ஆய்வு செய்யும் போது, சுதந்திர நாட்டில் வாழ்ந்தாலுமே பெண்கள்  இன்னும் சுதந்திரம் பெறவில்லை என்பதைப் புரிந்து கொள்ள முடியும்.

ஆண் பெண் பால் விகிதம் தொடங்கி, ஆண் பெண் கல்வியறிவு விகதம், பெண் வளர்ப்பு முறை, பெண் குழந்தைகள் ஊட்டச் சத்து விகிதம், பெண்களுக்கான சுகாதார ஏற்பாடுகள் ஆகியவற்றோடு குடும்ப அமைப்பில் பெண்களுக்கான கடமைகள், பெண்களுக்கான வேலை வாய்ப்பு, பொது வெளியில் பெண்களுக்கான இடம், அரசியலில் பெண்களுக்கான இட ஒதுக்கீடு, அரசு மற்றும் தனியார் நிறுவனங்களில் தலைமைப் பதவிகளில் காணக்கூடிய பால் விகிதம் என ஒவ்வொன்றாக எடுத்துப்  பார்க்கும்போது ஆணாதிக்கச் சமூக அமைப்பானது பெண்களுக்கு இழைக்கும் அநீதி கண்கூடாகத் தெரிகிறது.

பெண்கள் மீது அன்றாடம் நிகழ்த்தப்படும் வன்முறைகள் ஆணாதிக்க சமூகத்தின் வெறியாட்டத்திற்கு ஓர் இரத்த சாட்சி. கழிப்பறை வசதியற்றப் பகுதிகளில் வாழும் பெண் குழந்தைகள் ‘சுதந்திரமாக’ இயற்கை உபாதையைக் கூட கழிக்க முடியாத ஓர் அவலம் இங்கு நிலவுகிறது. வல்லுறவுக்குள்ளாவது மட்டுமின்றி கொடுமையான வகையில் கொல்லவும்படுகின்றனர். பெண்களுக்குப் பாலின ரீதியான பாதுகாப்பு முற்றிலுமாக இல்லாமல் போய்விட்டது. 1971ஆம் ஆண்டிலிருந்து 2012 ஆம் ஆண்டிற்குள் பாலியல் வல்லுறவு குற்றமானது 902% உயர்ந்திருக்கிறது என்பதை உங்களால் கற்பனை செய்தும் பார்க்க முடிகிறதா? இது தவிர பிச்சையெடுப்பதற்காக, பாலியல் தொழிலில் ஈடுபடுத்துவதற்காக  பெண்கள் கடத்தப்படுகின்றனர். இக்குற்றங்களில் ஈடுபடுவதற்கு அவர்கள் மிகவும் மோசமான வகையில் கொடுமைப்படுத்தப்படுகின்றனர். ’குடிமக்கள்’ செய்யும் பாலியல் கொடுமைகளையும் விஞ்சியது இராணுவத்தினரின் அட்டூழியங்கள். அவர்கள், சராசரிப் பெண்களையும் விடுவதில்லை, தன் சக உழியரையும் விட்டு வைப்பதில்லை. 

இது ஒருபுறமிருக்க, கலாச்சாரக் காவல் எனும் பெயரில் மத அடிப்படைவாதக் கும்பல்களின் அராஜகத்தினால் பெண்களுக்குப் பொது வெளி என்பதே அச்சத்துக்குறியதாய் மாறி வருகிறது. அரசியலமைப்புச் சட்டம் வழங்கியிருக்கும் அடிப்படை உரிமைகள்கூட பறிக்கப்பட்டுவிடுகிறது. ஒரு பெண் தனக்கு விருப்பமானத் (ஆண்) துணையை தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமைகூட மறுக்கப்படுகிறது. ஒடுக்குமுறையின் வடிவங்களான சாதி, மதம் ஆகியவை இந்த விதியை கட்டிக் காக்க மிகவும் வெளிப்படையாகவே பயன்படுத்தப்படுகிறது. அதிகரித்து வரும் கௌரவக் கொலைகளின் எண்ணிக்கை இதை உறுதி செய்யும்.

பொது வெளியில் பெண்களின் நிலை இவ்வாறு அச்சுறுத்தும் வகையில் இருக்க, மிகவும் ‘பாதுகாப்பானது’, இந்தியப் பண்பாட்டின் சின்னம் என்று சொல்லப்படும் ‘குடும்ப’ அமைப்பும் எவ்வகையிலும் மாறுபட்டதில்லை. வரதட்சனைக் கொடுமை, குடும்ப வன்முறை ஆகியவை இன்றளவிலும் ஒழிக்கப்படவில்லை. உண்மையில் ஆணாதிக்கத்தை அப்படியே கட்டிக்காப்பதற்கு ஓர் வலுவான துணையாக விளங்குவது குடும்ப அமைப்பே. குழந்தைகள் குறிப்பாகப் பெண் குழந்தைகள், குடும்ப உறவுகளால் பாலியல் துன்புறுத்தலுக்கு உள்ளாவது நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து வருகிறது.

இவற்றுக்கப்பால் கீழ் மத்தியத்தர வர்க்கப் பெண்கள் மற்றும் அடித்தட்டு வர்க்கப் பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் துன்பங்கள் இன்னும் கூடுதலானது. இரட்டை உழைப்பு, குடிகாரக் கணவனின் வன்முறை, பொருளாதாரச் சுமை என்று  அப்பெண்கள் கடும் துயர்களுக்குள்ளாகின்றனர். சாதிய அடிப்படையில் ஒடுக்கப்பட்டிருக்கும் பெண்களின் நிலை அதனினும் மோசமானதாக இருக்கிறது. சாதியின் காரணமாகவே ஒடுக்கப்பட்டச் சமூகப் பெண்கள் மிகவும் இழிவாக நடத்தப்படுகின்றனர். ‘சுத்தம்’ செய்யும் தொழில்கள் பெரும்பாலும் இப்பெண்களுக்கே (ஆண்களுக்கும்) ஒதுக்கப்படுகிறது. ஆணாதிக்கச் சாதியப் பொருளாதார அமைப்பினால் விளையும் மிகப்பெரிய தீங்கு இதுவே. இதுதவிர, ஆதிக்கச் சாதியினராலும், அரசு அதிகாரத்தைச் சார்ந்தவர்களாலும் ஒடுக்கப்பட்ட சாதிப் பெண்கள் கற்பனை செய்ய முடியாத பாலில் கொடுமைகளுக்குள்ளாகின்றனர்.  தாழ்த்தப்பட்ட சாதியைப் பொருளாதார ரீதியாக ஒடுக்கி அவர்களை நிரந்தர அடிமைக் கூலிகளாக வைத்திருக்க நினைக்கும் அத்தகையோரின் முதல் இலக்கு அச்சாதியைச் சேர்ந்தப் பெண்களாகவே இருக்கின்றனர்.  பல வேளைகளில், அரசு இயந்திரமும் இந்த பாலியல் ரீதியான ஒடுக்குமுறைக்கு பல்வேறு வகைகளில் உதவி செய்கிறது.

இப்படி சமூகத்தின் அனைத்து மட்டங்களிலும் பெண்களுக்குப் பாதுகாப்பின்மையும், அச்சுறுத்தலும், ஏற்றத்தாழ்வும் நிலவுகையில் சுதந்திர தினக் கொண்டாட்டம் என்பது உண்மையில் போலித்தனமானது. ஏதோ ஒரு குறிப்பிட்ட சதவிகித பெண்கள் பொருளாதார ரீதியில் முன்னேறிவிட்டனர் என்பதை வைத்து பெண்கள் எங்கே அடிமைப்பட்டுக் கிடக்கின்றனர் என்று கேள்வி எழுப்புபவர்கள் மூடர்களாக மட்டுமே இருக்க முடியும்.

பெண் விடுதலை இல்லாத ஒரு சமூகம் உண்மையில் பிற்போக்குத்தனமானது, அப்படிப்பட்டச் சமூகமானது சுதந்திரம் பெற்றுவிட்டதாகச் சொல்லிக் கொள்ளும் தகுதியற்றது.  அப்படியென்றால் சுதந்திரம் என்றால் என்ன? சுதந்திரம் என்பது சமத்துவம்.  என்றைக்கு இந்தச் சமூகத்தில் சமத்துவம் நிலைநாட்டப்படுகிறதோ அன்றைக்குத்தான் நாம் சுதந்திரம் அடைந்துவிட்டதாக ஏற்றுக்கொள்ள முடியும். நாடு என்கிற அளவில், நம் நாடு அடைந்துவிட்ட சுதந்திரமானது எல்லைகளின் அடிப்படையில் நிலைநிறுத்திக்கொண்ட ஆட்சி அதிகாரத்தைக் குறிக்கிறது. ஆனால் நாம் இங்கு பேசுவது மக்களுக்கான சுதந்திரம் அதாவது மானுட விடுதலை, அதில் எந்த ஏற்றத்தாழ்வுக்கும் ஒடுக்குமுறைக்கும் இடமில்லை.  அதுவே உண்மையான சுதந்திரம். 

(நன்றி உயிரோசை மாத இதழ்)